شاید قایق کاغذی آن زمان امید من برای رشد بود، رویای مبهم من، امیدوارم بتواند برگردد و چیزهای خوب و خاطرات خوبی برایم به ارمغان بیاورد. حالا وقتی دوباره یک قایق کاغذی را تا می‌کنم.
انگشتانم دیگر انعطاف‌پذیر نیستند و نمی‌دانم از کجا شروع کنم، بنابراین ناگهان از خواب بیدار می‌شوم. یک دانش‌آموز دبیرستانی دیگر به سن قایق‌های اوریگامی نیست.
با گرفتن قایق کاغذی در دست، دیگر نمی توانم حس کودکی را پیدا کنم و دیگر الهام کودکانه ندارم. بنابراین، چاره‌ای جز نوشتن خطی از شخصیت‌های کوچک در پشت قایق نداشتم.
هر وقت این آهنگ را بشنوم، به آن بعد از ظهر فراموش نشدنی فکر خواهم کرد. بعدازظهر آفتابی بود و من با چند دوست قایق های اوریگامی بازی کردم. چند ورق کاغذ پارس سفید و مقوای رنگی روی قفسه کتاب پیدا کردیم و یک قایق کاغذی کوچک را تا کردیم.
پس از مدتی نور کم شد، گویی کسی روی بطری جوهر را کوبید و آسمان با لایه‌ای سیاه رنگ آمیزی شد. چون دیر شده بود و پشه ها زیاد بودند، با اکراه دریاچه را ترک کردیم و به خانه رفتیم.
جمجمه ها را تکان می دهم، تکان می دهم و تکان می دهم، هر چه بیشتر تکان می خورم، از شمال تا جنوب مهارت بیشتری دارم و از جنوب تا شمال، هر چه بیشتر پارو می زنم، شادتر هستم.
اگر رشد می تواند بار والدین را کاهش دهد، اعتماد جامعه را جلب کند و شناخت فردا را به دست آورد، پس چرا با اندکی درد بزرگ نشویم؟ بالاخره فداکاری و موفقیت به هم بستگی دارد و درد و شادی در کنار هم هستند.
اما ترتیب یا زمان ظهور آنها متفاوت است. درد کوچک امروز فقط یک بلیط غذای واقعا زیبا برای جشن غنی موفقیت فردا است. امروز در حال پیاده روی هستیم و در تغییر فصل با شکوه فردا روبرو خواهیم شد.
